با ندانستن کودک ،نفهمیدن و نتوانستن و فراموشی او چه کنیم؟
ندانستن :
اگر از ندانستن کودک خود رنج میبرید پیشنهاد می کنم متن زیر را مطالعه کنید
ندانستن کودک عیب نیست حتی نمی دانیم که:
دانا کسی است که بیش از همه می داند ؛که نمی داند .
زمانی که میل به دانایی که در انسان وجود وجود دارد؛پرورش پیدا کند؛ آغاز پویایی و پویندگی انسان است .
آغاز طرح سوال و بدون تردید یافتن جواب خواهد بود.
اما زمانی که ما این فعالیت مفید و سازنده ذهن را متوقف کنیم و تصور کنیم که ندانستن کودک عیب است ؛نه سوال را به ذهنمان می آوریم و نه به دنبال پاسخش هستیم و معلوم است که گرفتار خواهیم بود.
شاید و از و از نظر بسیاری :
لذت آگاهی و دانایی این تنها یکی از لذت ها و برآورده شدن نیازهای حقیقی انسان از شاید برترین و بالاترین درک انسانی باشد.
نفهمیدن:
ما باید قبول کنیم که کودک ما نفهمد و باید بدانیم که کودک در مسیر رشد خود تا هجده سالگی از چهار مرحله دو سالگی هفت سالگی و یازده سالگی می گذارد و چهار موجود مختلف و متفاوت خواهد بود.
نکته:
ما باید بدانیم که وقتی که کودک نمی فهمد و او را سرزنش کنیم دو اتفاق می افتد:
یکی اینکه تمام سیستم خودش را متوقف ومنجمد میکند و میلی به فهمیدن ؛دانستن و آگاهی نخواهد داشت .
یا اگر این آسیب شدید باشد که در مواردی دیده می شود تنها چیزی که به دنبال آن هست فهمیدن است.
یعنی فقط می خواهد بداند و حتی از آن دانسته خودش استفاده نمی کند .
درست گفته شده که اگربه بسیاری از مردم دودر را نشان دهید:
یک در که به بهشت می رود و در دیگری که از سخنرانی و گفت و گو درباره بهشت است. بسیاری از مردم در صفی می ایستند که:
گفتگو درباره بهشت است اما مایل نیستند تجربه رفتن به بهشت و دیدن بهشت را داشته باشند .
این افراد کودکانی هستند که در کودکی به دلیل آسیبی که در جهت دانستن و فهمیدن خورده اند به این نتیجه رسیده اند که :
اگر فقط بدانم ؛اگر فقط با بفهمم و به چرایی ماجراها پی ببرم آن زمان است که می توانم به امنیت و آرامش برسم.
و این گروه از افراد هستند که اگرچه ممکن است برای دیگران مفید باشند تمام عمر خودشان را در لابراتوارها یا کتابخانه ها برای یافتن پاسخ به سوالات انسانی می گذراند و می گذرانند .
در حالی که ریشه اصلی و اساسی مسئله این است که از حس و احساس زندگی دور افتاده اند و به اعتیاد ظاهراً مطلوب یعنی میل به آگاهی رسیده اند اما هر اعتیادی به هر شکل و فرمی در هر کجا بدون تردید مفید و سازنده نخواهد بود.
نتوانستن:
باید قبول کنیم که کودک ما نتواند. باید بپذیریم که دانایی نیروی بالقوه ی توانایی است .سخن توانا بود هرکه دانا بود؛ کمی درست است.
نیمی ازاستادان دانشگاه و برگزیدگان علم در جهان با وجود دانایی توانا نیستند
در دنیای امروز تنها دانایی کافی نیست .زیرا دانا یی نیروی بالقوه توانایی است و باید به کار برد و کارکرد پدیده ها نیز توجه داشت.
و روزی که فرزندما تمی تواند در بسیاری از موارد به خاطر این است که می داند اما طریقه پیاده کردن آگاهی خودش را ندارد
وظیفه من و شما ایجاد چنین ارتباطی از مرحله ذهن و دانایی به عمل و توانایی است و باید در این باره مدل و الگویی برای او باشیم.
و هم به او فرصت بدهیم که اگر نمی تواند واقعاً نمی تواند ؛خاطر او را اسوده کنیم که هیچ عیبی هیچ ایرادی هیچ اشکالی به هیچ شکل و فرمی ندارد.
انسان باید بداند که همه مردم دنیا هزاران هزار کار را نمی توانند انجام دهند و نتوانستن به خودی خود عیبی نیست جز در آن مواردی که با آگاهی می توان به توانایی رسید.
فراموش کردن:
کودکان به دلایل بسیاری فراموش می کنند و یا احتمالا یاد نمی گیرند .
کودک در بسیاری از موارد مانند افراد سالخورده است .
به این معنا که ضبط نمیکند ثبت نمی کند به حافظه نمی فرستد ؛زیرا انرژی روانی برای آن مصرف نمی کند.
مانند بزرگسالانی که برخی از اوقات حتی دو یا سه ساعت بعد از ظهر با این پرسش روبه رو می شوند که:
آیا ناهارم را خورده ام یا نه؟
کودک نیز در بسیاری از موارد چنین است.
از طرف دیگر کودک با این مسئله و مشکل روبروست که وقتی اطلاعات به ذهن او سرازیر می شود چون در های مغز او همه باز است به یکباره به درون او ریخته می شود.
و در بسیاری از موارد چاره ای جز بستن همه در حال ندارد تا بتواند آن را در جای خودش قرار دهد.
ریشه خواب صبح یا بعد از ظهر نوزاد یا شیرخواره یا حتی نونهال از همین جاست که دنبال فرصت و بهانه ای می گردد که :
اطلاعات به دست آمده را در جای خودش قرار دهد.
بنابراین بچه ها بعد از مرحله و دورانی کاملاً ارتباط با دیگران و یا درک و فهم را متوقف می کنند .
به همین دلیل فراموش کردن؛ عادی است و گم کردن اشیا از آن عادی تر .
از همه کسانی که صاحب فرزندی هستند می دانند که :
چقدر راحت و آسوده بچه ها تکلیف مدرسه را که آن همه برایش زحمت کشیده اند به مدرسه نبرده اند و یا کفش و لباس دلخواهی را دارند؛اما آن را در زمین ورزش جا گذاشته اند و آمده اند.
کودک در بسیاری از موارد به خاطر اینکه هدف جو و هدف خواه است به قبل و بعد ماجرا کار ندارد.
درست مانند کسی است که از اتومبیل بیرون می اید و بعداً حتی بستن در برایش یک پرسش است که چرا ؟.
چون هدف او بیرون آمدن از اتومبیل بوده است.
کودکان چنین مرحله و حالی را دارند و به همین علت است که من و شما باید با آموزش درست و یا دادن اصولی که به آنها کمک می کند تا بتوانند مطالب را به درستی و در جای خودش نگه دارند و حفظ کنند و بر اساس آن عمل کنند به آنها کمک کنیم
اگر فرزند من فراموش می کند گم می کند از خاطر می برد با وجود آن که صدبار مطلبی را به او گفته ام همچنان مطلب و موضوع را نه یاد گرفته و نه بر مبنای آن عمل کرده است .جایی برای خشم و عصبانیت یا ناراحتی و یا نگرانی وجود ندارد.
