نکات مهم درباره تربیت فرزند در خانواده هسته ای

تربیت فرزند در خانواده هسته ای :

امروزه می دانیم که نوع سالم و کامل خانواده ، خانواده ی هسته ای یا خانواده ای است که در آن فقط یک زن و مرد حاضرند و شرکت می کنند.

خانواده ی هسته ای شامل پدر و مادر و فرزندان است و عشق و محبت و رابطه و دوستی ، بین اعضای خانواده و خویشاوندان وجود دارد اما واحد خانواده ، مخصوصاً محل زندگی آنها به صورت پدر و مادر و فرزندان است.

این موضوع خانواده است که به زن و مرد اجازه می‌دهد تا با نزدیک شدن به هم و برابری و به نوعی همکاری و یاری ، شرایط تازه ای را که متناسب با دنیای امروز هست ، فراهم کنند و از جانب دیگر فرصت و امکان این را می دهد که سالم ترین و بهترین نوع کودک به وجود بیاید.

میدانیم حداقل در ۱۸ یا ۲۰ ماه اول ، کودک احتیاج به یک نفر مواظب و مراقب دائمی دارد و دیگرانی که به او کمک می‌کنند.

---

---

به بیان دیگر ، شاید بتوان گفت،پدر باید از مادر مراقبت کند و مادر از فرزند حتی دخالت و یا رابطه ی دیگر با فرزند ، مفید نخواهد بود.

به این معنا که اگر کودک ، در ۱۸ ماه اول با یک دستی و یکنواختی بزرگ نشود ، و تنوع رفتار و ارتباط داشته باشد ، از گیجی و کمی برخوردار خواهد شد که می‌تواند اعتماد و اطمینان او را به خود و دیگران از میان ببرد.

بنابراین حتی اگر پدری ، قصد کمک (که باید چنین باشد)، به همسر خودش را داشته باشد ، باید طوری عمل کند که مادر در ارتباط با فرزند خود عمل می‌کند.

به بیان دیگر ، با نوع دیگری از اصول آموزش و پرورش و تعلیم و تربیت ، فرزندش را روبرو نکند . و در یک چنین شرایط و وضعیتی است که من و شما میتوانیم فرزند سالمی را داشته باشیم که در ۱۸ ماه یا ۲۰ ماه اول فقط در کنار مادر و یا کسی است که از او مراقبت می‌کند و بعد از آن با همکاری پدر و مادر ، هردو آنچه را که باید انجام بدهند ، انجام خواهند داد.

---

---

در این خانواده ، دیگری نقشی،وظیفه ای ، مسئولیتی و تعهدی فراسوی کمک و یاری نخواهد داشت.
یعنی برای پرورش ، تعلیم و تربیت ، عقیده و نظری و راه و روشی ارائه نمی‌شود که با راه و روش پدر و مادر مخالف باشد.

به یاد داشته باشیم:

سلامت روانی کودک :

امروزه کودک وقتی از سلامت روانی برخوردار است که در آغاز فقط مادر و سپس پدر و مادر و نه هیچ فرد دیگری در زندگی و تربیت او دخالت داشته باشند.

ولی بعدا دیگران به نوعی هماهنگ و همراه با پدر و مادر نقش خودشان را به عنوان معلم و مربی و یا محیط اجتماعی انجام می‌دهند اما هم چنان پدر و مادر تعیین کننده ی سرنوشت و چگونگی تعلیم و تربیت و پرورش فرزندانشان خواهند بود.

امید این است با این تصور که ما در دوره ای زندگی  می کردیم که فرهنگ ما غالب بوده و امروز باز با وجود نظام های تازه ، به دنبال فرهنگ غالب قدیمی باشیم،،. خودمان را درگیر نکنیم ، زیرا در طول تاریخ،از آنجایی که منی وجود نداشته ، فرهنگ مایی هم وجود نداشته بلکه فرهنگ آنها یا دیگران بوده است.

ما در جوامعی بزرگ شدیم که حتی پرورش و تعلیم و تربیت کودک و جوانان،خوشبختی و سلامت و سعادت آنها ، منوط و موکول به موافقت ، رضایت و نظری بوده که دیگران درباره ی بچه هایمان داشتند. خوب خودت

متاسفانه ، برخی از ما تا آنجا پیش رفتیم که ترجیح میدهیم بدبخت باشیم،اما مردم ما را خوشبخت بدانند تا اینکه بخواهیم خوشبخت باشیم و مردم ما را بدبخت بدانند.

در یک چنین فرهنگی ، سخن از این که ما مهم هستیم ، بدون تردید واقعیت ندارد،بلکه دیگران مهم هستند و نظر آنها ، قضاوت آنها ، حرف آن ها و رفتار آنها در یک چنین شرایطی ، سخن از جامعه و یا فرهنگ مبتنی بر ما نداشتیم.

آن زمانی که من ها به فردیت و هویت خودشان برسند ، این امید وجود دارد که در زمینه هایی به سمت فرهنگ و جامعه ای که مبتنی بر ما و همکاری و عشق و محبت و دوستی و صمیمیت است ، حرکت کرد.

منبع:دکتر فرهنگ هلاکویی