والدین باید بدانند کودک کالا نیست انسان است !
برای اینکه بدانید کودک کالا نیست و نگاه کالا گونه به او چه آثار مخربی را ایجاد می کند مقاله زیر را مطالعه فرمایید
شخص به جای شیء یا کالا یا متاع
ما در طول تاریخ به خودمان و سایر انسانها به عنوان کالا نگاه می کردیم.
بیخود نیست که در برخی ازجوامع،فرزند را می خواستند،چون نان آور خانواده بود.
فرزند را می خواستند چون می توانست و امید داشتند که موجب سرافرازی و افتخار شود و در برخی از جوامع نیز فرزند را نمی خواستند،.
چون نان خور اضافه بود حتی در برخی از جوامع در مراحل سختی،فرزندان را مانند بسیاری از سالخوردگان، از میان می بردند.
بدون تردید در طول تاریخ به دلیل این که انسان گرسنه، نیازمند و وحشتزده باید به نوعی زندگی میکرده، شرایطی به وجود آمده که نیاز ها چون از حدی گذشته و انسان به دنبال پیدا کردن کالایی به جهت رفع احتیاجاتش بوده .
انسان را هم به عنوان کالا نگاه کرده است،خودش را فروخته،پسرش را فروخته،و با دیگران رفتاری داشته که مسئله ی اصلی و اساسی،مسئله ی کالا و شئ بودن، بوده است.
متاسفانه،کار کودک و حتی بزرگسال به مسئله ی مالکیت کشیده است.
پسران و دختران من هستند،مال من هستند و حق دارم حتی آنها را تنبیه کنم و برتر از آن بکشم.
می دانید تنبیه چه آثار مخربی بر روی روان کودک شما دارد ما در مقاله
کدام را ترجیح می دهید؟ تشویق یا تنبیه کودک! این مسئله را به طور کامل شرح داده ایم
به طوری که در طول تاریخ چنین کرده اند. حتی عده ای به بهانه های مختلف تحت عنوان کشتنی که مبتنی بر حیثیت و حقوق انسانی و اخلاقی خودشان می دانستند.
عزیزانشان را از میان برده اند و برخی از اوقات به این کشتن افتخار کرده اند.
متاسفانه در طول تاریخ حتی مردان و پدران،مالک زنان و مادران بوده اند.
این مالکیت تا آنجا بوده که به فرد اجازه حرکاتی عادی و معمولی که حتی به حیوانات داده می شود را نمی دادند.
و بیخود نیست که ما گرفتار هزاران هزار کودک آزاری و هزاران هزار گرفتاری آزار انسان ها به دست دیگران بوده ایم.
کالا بودن کودکان در مسئله طلاق
متاسفانه در دادگاههای امروز در کشوری مانند آمریکا آن زمان که صحبت از جدایی و طلاق است، برخی از اوقات این بچه ها را هم مانند اموال دو پاره میکنند.
سه روز و نیم اینجا،سه روز و نیم آنجا.
در بیشتر موارد کودک به این نتیجه می رسد که اینجا خانه پدر من و اینجا خانه مادر من است و تنها بی خانمان جهان منم.
ما در دنیایی زندگی میکنیم که حتی پسر را به این و دختر را به او می دهند.
گرچه زن و شوهر از هم طلاق گرفته اند،اما بچه ها را نیز از هم جدا می کنند و آنها را نیز طلاق می دهند.
طلاقی که هرگز نخواستند و اصلاً متوجه آن نیستند.
بنابراین ملاحظه می کنید که بدبختانه هنوز،نگاه به کودک نگاهی است که ما به ثروت و پولمان می کنیم.
قاعده پنجاه- پنجاه یکی از آن بازی های عجیب وغریب است که هم دادگاه ها،به جهت سهولت کارشان و هم مردم به دلیل بی حوصلگی نسبت به تصمیمات اساسی انجام می دهند.
حال اینکه واقعیت مسئله این است که قانون برای اجرای عدالت است،نه اینکه قانون فقط برای پیاده شدن و اعمال زور به دیگران خواهد بود.
نباید فرزندمان را کالا ببینیم کودک کالا نیست
به همین جهت است که وقتی که من و شما،فرزندانمان را شئ و کالا میبینیم،.
به گونه ای از آنها مراقبت می کنیم که ازاشیا ،از اتومبیل،از خانه و از شغل و کارمان مراقبت می کنیم و از فرزندان ما نیز در آن حد مراقبت می کنیم.
دوم اینکه من همه چیز را برای نمایش و خودنمایی می خواهم.فرزند را هم برای نمایش و خودنمایی می خواهم.
بنابراین اگر به میل من ازدواج نکند،اگر به میل من درس نخواند و یا درسی را که من می خواهم نخواند کاری را که من می خواهم نکند،ترجیح می دهم که چنین فرزندی را نداشته باشم.
بنابراین بسیاری از ما متاسفانه،فرزندی را می خواهیم برای ارضاء خودخواهی خودمان.فرزند را می خواهیم برای رفع تنهایی خودمان. فرزند را می خواهیم برای رفع نیازمندی خودمان، مخصوصاً در دوران پیری و بیماری. معلوم است که در اینجا نگاه من و شما به فرزندمان به عنوان کالاست والدین عزیز کودک کالا نیست .
نگاه کالا گونه به خودمان
متاسفانه این نگاه را درباره خودمان نیز داریم.
بسیاری از ما خودمان را کالایی می بینیم که با یک چروک،بایک تار موی سفید،کار ما تمام است و دیگر در بازار قیمت و ارزشی نداریم.
ما تبدیل می شویم به کالایی که فروختنی است و دائما در حال خرید و فروش خودمان هستیم.
حسمان،احساسمان،ذهنمان،وجودمان و هستی مان را و همه چیز را فدا می کنیم برای اینکه کالای دیگری بگیریم.
همچنین شما میتوانید در صفحه دوره آموزشی تربیت فرزند مطالب صوتی و ویدئویی رایگان کاربردی را مشاهده کنید و در صورت تمایل در دوره شرکت کنید !
کالایی که چه بسا نه هیچ ارزشی و نه هیچ اهمیتی دارد، و نه از آن استفاده می کنیم.
استخری در خانه،زمین تنیس در خانه،پنج اتاق خوابی که هیچکس در آن نمی خوابد و آنها هم که می خوابند،نه دوستشان داریم و نه با آنها راحت هستیم،ولی حاضریم که چنین کنیم.
تا آنجا پیش می رویم که خوابمان را می فروشیم و اتاق خواب میخریم.
علتش این است که زندگی من درباره همه چیز به کالا خاتمه پیدا می کند و حال اینکه واقعیت مسئله این است که چنین نگاهی،دیر یا زود،من را از پا در می آورد.
مرا به جایی می رساند که ارزشی ندارم. اهمیتی ندارم،پیر شدم،چروک پیدا کردم،خمیده شدم، راحت راه نمی روم.
حالا من که روزی تحفه بودم،دیگر تفاله شدم. معلوم است که این نگاه به انسان،وحشتناک است و متاسفانه بسیاری از ما با عزیزانمان چنین می کنیم.
گله ی اصلی و اساسی بچه ها این است که کسی به من به عنوان من توجهی ندارد!.
دوم را همچنان کودک ،بچه ،حقیر و صغیر و ناچیز می دانند که همه برای من تصمیم می گیرند و من قرار نیست حتی برای خودم و دیگری تصمیمی بگیرم!
سهم و امتیاز پدر و مادر شدن
می دانیم که پدر و مادر شدن کار ساده ای است و واقعیت این است که حتی لذت بخش است.
بنابراین پدر و مادر به خاطر اینکه فرزندی آورده اند،صاحب هیچ سهمی،هیچ حقی و هیچ مزایایی نیستند.
با چنین تصمیمی،با آوردن انسانی به این جهان،وظیفه دارند،مسئولیت دارند،تعهد دارند اما حق و سهم و امتیازی ندارند،.
مگر به جهت حفظ و دفاع فرزندانشان،با دنیای خارج. من به عنوان پدر و مادر از فرزند هفت ساله یا یازده ساله ام،در مقابل کسانی که او را اذیت می کنند و آزار می دهند، دفاع می کنم.
من در آنجا مسئولیت پدری یا مادری خودم را انجام میدهم. اما این بسیار متفاوت است که تصور کنم فرزندم از آن من است.
به همین جهت است که در دنیای امروز دگرگونی ای پیدا شده است که انسانها شئ و کالا نیستند،انسان هستند و شخص.
در خصوص کودکان،آن زمان که من و شما مدعی پدری و مادری هستیم،دقیقاً باید به آنها به عنوان انسانی و موجودی حساس،ظریف،لطیف،شکننده نگاه کنیم، کودک کالا نیست .
تا موجودی سخت و محکم که تنها و تنها قرار است رضایت من،امنیت من،آرامش من،خواسته های من و آرزوهای من را برآورده کند.
منبع:دکتر فرهنگ هلاکویی
| این مطالب راحتما بخوانید: |
