کنجکاوی و قدرت خلاقیت کودک خود را دست کم نگیرید
برای آگاهی ازکنجکاوی ، پویایی و قدرت خلاقیت کودک خود حتما مقاله زیر را مطالعه کنید
کنجکاو بودن:
مطالعات علمی نشان می دهد که حتی حیوانات آن زمان که به هیچ چیز احتیاج ندارند؛ یا به غذایی احتیاج ندارند همچنانکنجکاوی دارند. ومایلند محیط اطراف خودشان رابشناسند .
این موضوع در خصوص برخی از حیوانات تاآنجاست که بدون هیچ دلیلی ساعت ها وقت را صرف فقط اکتشافات محیط اطراف خودشان می کنند.
کودک باهوش به دلیل کنجکاوی و میل به دانستن و بهره برداری از آن:
حتماً کنجکاوی فوق العاده دارد به همین علت وقتی که فرزند دوازده یا چهارده ماهه شما به راه می افتد:
به هر کجا سرمی کشد ؛همه درها را باز می کند همه چیز را بیرون می ریزد وسایل آشپزخانه در وسط آشپزخانه است.
با اشیا می خواهد ارتباط برقرار کند و در تمام این مراحل میل به جهت یافتن و کشف جهان است که باید مورد حمایت و محبت قرار بگیرد.
همچنین کودک را به هرنوع کنجکاوی باید تشویق کرد.هرگز او را باز نداشت مخصوصاً آن زمانی که به حریم و حقوق و سهم دیگران تجاوز نمی کند.
حتی وقتی که شما به خانه دوستان می روید اگر مایلید از اتاق های اواز آنچه که او پنهان کرده با خبرشوید.
مشروط بر اینکه هیچ کدام از این آگاهی را برعلیه او به کار ببرید و نه با دیگری در میان بگذارید و نه مبنای غیبت و تهمتی بشود.
فقط و فقط به خاطر دانایی و آگاهی خودتان همگی نشانه میل شما به کنجکاوی و دانستن بیشتر و آگاهی برتر است.
آغازگری و خلاقیت:
به کودک قرار است این فرصت داده شود که برخی از کارها را برای اولین بار انجام بدهد.
بعضی از رفتار خودش شروع کند .به گونه ای که هیچکس نکرده و در حقیقت به او فرصت بدهیم که به هر کاری که می کندچیزی اضافه کند.
بچه هایی هستند که به آشپزخانه می آیند و مایلندبه شما کمک کنندآنها را آزاد بگذارید تا به نوعی که مایل هستند کارشان را انجام دهند.
اگر احتمالا اشکال و اشتباهی پیدا شد با مهربانی می شود با آنها در میان گذاشت.
و اگر احتمالاً دیدید که می شود موضوعی را به گونه ای دیگری انجام دادبه آنها این فرصت را بدهید.
تعجب نکنید برخی از اوقات که به راه و روالی عادت کرده ایم؛بعد از اینکه به فرزندمان آزادی عمل میدهیم که راه و روش تازهای را انتخاب کنیم.
قابلیت انعطاف بیشتری داشته باشیم در حقیقت همان گونه که اثر انگشتم تقریباً در نوع خودش بی نظیر و بی مانند است.
هر انسانی هم به همه چیز همیشه مقداری اضافه و یا کم می کند.
هیچ انسانی نیست که مطلبی را بگیرد و دقیقا آن را منتقل کند.ما چنین دستگاه کپی کردنی رانداشته و نداریم.
به همین دلیل اگر فرزندان در زندگی بتوانند کاری را خودشان آغاز کنند و از خودشان ووجود هستی وخودشان در آن بگذارنداحساس خوبی به آنها دست می دهد.
و نوعی ارتباط را با آنچه که انجام داده اند یا آنچه که به وجود آورده اند برقرار می کنند.
و ان خطری که به عنوان بیگانگی میشناسیم که در دنیای امروز مسئله بسیار مهم و اساسی است؛برایشان اتفاق نخواهد افتاد.
بنابراین رضایت درونی کودک؛در این زمینه آغازگری و خلاقیت است وبه دنبال کشف و درکی در زندگی خواهد بود کهاحتمالاً :
به او فرصت می دهد تا در زندگی بتواند آنگونه که باید و شاید برای مسائل و مشکلات راه حل هایی پیدا کند.
و با آنچه که خود درست و خوب می داند حرکت کند و آن را به بوته ی ازمایش و تجربه بگذارد و اگر احتمالاً پاسخ مطلوب و
مناسب را یافت این کاروراه را ادامه بدهد.
فعال بودن و پویا بودن:
طبیعت در حال چرخش است ولی در خصوص انسان در مسیر جهش و پرش می باشد.
کودک انسان باید از طریق حرکت بدن خود حتی موجب رشد ذهن خودش بشود.
کودکان تا حتی یک زمان نباید آرام بگیرد بلکه باید در زندگی همیشه مشغول باشد و این مسئولیت را با مسئولیت همراه کند.
می دانیم که تفکر همیشه خوب است اگر به معنی تفکر باشد.
همچنین تخیل می تواند خوب یا بد باشد.
اما وقتی که کار خوبی در مقابل فرزند من و شما ست این تفکر و تخیل و حس و احساس همه در مسیر بهتر شدن حرکت می کند.
به همین دلیل باید به فرزندانمان فرصت بدهیم که خودشان را برای انجام کارها آماده کنند.
به آنها امکاناتی را بدهیم که بتوانند به حدی که ممکن است و در ظرفیتی که دارند درحداکثر این توان فیزیکی و روانی حرکت
کنند تا اینکه از خودشان بتوانند موجود بهتر و بهتری بسازند.
متاسفانه بسیاری از ما به خاطر قضاوت دیگران؛ به خاطر اینکه نباید خاطر هیچ کس آزرده شود؛به خاطر اینکه مبادا کسی که از خواب و خلسه ای که دارد بپرد و بیدار شود فرزندانمان را به سکون به سکوت و حتی به حرکت نکردن و به نوعی بی فایده بودن و بی خاصیت بودن تشویق می کنیم.
حال آنکه که کودکی؛دوران انرژی است؛مخصوصاً بعد از سه سالگی .
کودک با آن چنان انرژی روبه رو است که اگر آن را در راه خوب و درست به کار نگیرد هیچ چاره ای جز کاربرد این نیرو و
انرژی در مسیر بد و غلط نخواهد داشت.بنابراین باید بدانیم فرزندان ما مانند یک پرنده هستند.
تا زمانی که پر و بال می زنند در هوا و فضا و آسمانند و آن زمانی که پرهای خود را بستند متاسفانه سقوط و مرگ شان قطعی است.
بنابراین از فعال بودن به اندازه فرزندانمان ما نباید ناراحت شویم.
می دانیم که نوعی از فعالیت بیش از حد؛علامت و نشانه گرفتاری و بیماری است اما آن موضوع دیگری است.
به هر حال باید به این نکته توجه داشت که همه آدم ها همیشه مشغولند.مهم این است که فعالیتی باشد در اکثر توان فیزیکی و روانی متوجه هدف عالی و در مسیر شناخته شده و یا حداقل پر از ماجراو حادثه ی قابل پیش بینی و بالاخره با کاری مفید و سازنده که به دنبالش حرکت می کنند.
چون همیشه باید کاری کرد و همیشه باید زندگی کرد پس چه بهتر که به طریق درست و خوبش باشد.
و این از فعالیت و پرتحرک بودن کودک من و شما به راحتی به دست می آید.
آیا این مطلب را می پسندید؟
