آیا شما شرایط داشتن فرزند را دارید ؟ قسمت دوم

شرایط داشتن فرزند

مسئولیت:

مسئولیت به معنای توانایی پاسخ می باشد مسئولیت پاسخ به نیازهای واقعی و حقیقی خود و هموار کردن راه برای دیگران است بنابراین من مسئولیتی برای خودم دارم اما در چارچوب زندگی زناشویی و پرورش ، تعلیم و تربیت کودکان،نوجوانان و جوانان،مسئولیت من برآورده کردن خواسته های آنها و پاسخ به نیازهای آنها خواهد بود.
در نتیجه کسی شرایط داشتن فرزند را دارد و می تواند پدر و مادر شود که توانایی و امکان این را داشته باشد که مسئولیت های خودش را بشناسد،بفهمد و بپذیرد و با شادی و لذت آن را انجام بدهد.

وظیفه:

یعنی یک قراری که به نوعی از بیرون تحمیل شده و ما آن را بر اساس اصول و قواعدی در چارچوب و روابط فردی و یااجتماعی پذیرفته ایم.
وظیفه اهمیت و اعتبار کمتری از مفهوم تعهد و مسئولیت دارد.

زیرا وقتی که سخن درباره ی وظیفه می باشد،قاعده ی تحمیل شده یا تحمل شده است در حالیکه وقتی صحبت از مسئولیت است،من از درون آمادگی خودم را برای قبول کاری اعلام کرده‌ام و اگر در چارچوب تعهد است ، آن را اعلام کرده ام و برای همیشه جز در موارد استثنایی نگه می دارم.

به یاد داشته باشیم:

وقتی که صحبت از تعهد،مسئولیت و وظیفه است،کسی می تواند پدر و مادر شود که هر سه ی این مفاهیم بسیار عمیق و دقیق انسانی را در زندگی اش رعایت کرده باشد و همچنان بتواند رعایت کند از طرفی، تعهد ، مسئولیت و وظیفه ،هزینه دارد ما باید چیزی برای آن بپردازیم از جمله وقت ، انرژی و ده‌ها و صدها رفتار مناسب و یا حالات مختلف.

بنابراین کسی شرایط داشتن فرزند را دارد و می تواند پدر و مادر شود که حاضر باشد همه ی هزینه‌های آن چه را که پدری و مادری ایجاب می‌کند را با میل و رغبت بپردازد.
و بلاخره پدر و مادر کسی است که پیامد رفتار خودش،حتی رفتار عزیزانش را قبول داشته باشد به نظر خودتان شما شرایط داشتن فرزند را دارید؟
اگر پسر و دختر من و شما در مدرسه کاری کرده و به فرد دیگری خسارت وارد نموده،ما به عنوان پدر و مادر باید این پیامد رفتار او را بفهمیم و بپذیریم.
درست مانند خود ما که اگر کار بد و غلطی کردیم و خسارتی به دیگری وارد نمودیم،حاضر باشیم که آن را جبران کنیم و از آن بگذریم.

به یاد داشته باشیم:

پدری و مادری یعنی تعهد ، مسئولیت ،وظیفه،هزینه و پیامد اما نکته یبسیار مهم این است که این فرآیند دائمی و همیشگی است. نه موقتی متاسفانه برخی از مردم تصور می‌کنند تا زمانی که کودکانشان در سنین پایین هستند،.تعهد،مسئولیت و وظیفه ای دارند .
و بعد از اینکه بچه ها به سن و سالی رسیدند،می‌توانند آنها را ترک کنند و یا همسرشان را ترک کنند و فرض آنها بر این باشد که من کار مسئولیت خودم را انجام داده‌ام.

همیشگی و نه موقتی در عین حال همیشگی و دائمی بودن یعنی شبانه روزی و صرف تمام وقت.
به بیان دیگر پدری و مادری را نمی‌توان به صورت نیمه وقت انجام داد،و یا فقط ۳ساعتی،یا ۵ ساعتی پدر و مادر باشیم و بقیه ی ساعت ها نه پدر باشیم و نه مادر آن زمانی می‌توانیم برای داشتن فرزند آماده باشیم که آن را به صورت فرایندی دائم و همیشگی و تمام وقت بدانیم.

به یاد داشته باشیم:

پدر و مادر باید بدانند که به دلیل حوادث و اتفاقاتی که ممکن است بیفتد و یا به دلیل تصمیمی که می گیرند،شاید تمام این تعهد،مسئولیت و وظیفه و هزینه و پیامد را،فقط و فقط به تنهایی باید بر دوش بکشند و اداره کنند.

بسیاری از اوقات ممکن است که شما،همسرتان را ، به هر دلیلی کنار خودتان نداشته باشید و یا حتی وقتی که همسر شما قرار گذاشته که کاری را انجام بدهد،به دلیل اینکه نتوانسته یا نخواسته یا فراموش کرده که آن کار را انجام بدهد،شما تماماً مسئول و متعهد خواهید بود.

مثال:

فرض کنید که از مدرسه به شما خبر می دهند که فرزند ۴ ساله یا ۷ ساله ی شما منتظر شماست و شما می گویید که همسرم قرار بوده که به دنبال او بیاید واقعیت مسئله این است که در اینجا اصلاً مهم نیست که شما چه قراری داشتید.

تنها آرزو و امید شما این باشد که برای همسرتان اتفاقی نیفتاده باشد و دوم،ازآن فردی که آن جا هست ، خواهش میکنید که ازفرزندتان مواظبت و مراقبت کند،و با فرزندتان تلفنی صحبت کنید که شما در راه هستید و می آیید و به او وعده ی خوب و خوشی بدهید که بعد از آن با هم هستید و یا جایی که اودوست دارد می روید،و خودتان را با سرعت به آنجا برسانید.

به این دلیل که شما و تنها شما ، مسئول همه ی زمینه ها و جنبه‌های زندگی فرزندتان هستید درست است که در شرایطی زن و شوهر،تقسیم کاری را به وجود می‌آورند و درست است که زن و شوهر ممکن است مسئولیت ها را بین خودشان ، تفکیک و تقسیم کنند.
اما واقعیت مسئله این است آن زمان که در مقابل درخواست به ویژه شرایط ویژه و یا اضطراری قرار می گیرند،مطلقا نمی‌توان به دیگری ارجاع داد و یا فرض را بر این گذاشت که این قسمت کار مربوط به من نبوده و همسرم باید چنین میکرده و خود را جدا و مبرا دانست بنابراین ، این موضوع اهمیت ویژه ای دارد‌.

 مورد دوازدهم – وجود فردی که در بزرگ کردن فرزندتان به شما کمک کند

مورد دوازده گرچه ظاهرا کمی مختلف و متفاوت با مورد یازدهم است ولی به نظر مکمل و متمم آن است و آن این است که ما باید بپذیریم فردی را داشته باشیم تا بتواند در بزرگ کردن فرزندمان کمک کند زیرا چه زن و چه مرد احتیاج به یک چنین کمکی غیر از همسرشان دارند و برخی اوقات ، آنها می‌خواهند با هم ایام ویا او قاطی را بگذرانند و ضرورت دارد که دیگری آنچنان به عزیزان نه اینکه کسی از زبان دیگری و یا فرهنگ سومی آمده باشد و در کنار عزیزان شما باشد.

زیرا صرف نظر از اشکالات و مسائلی که به وجود می آید،همزبانی،که یک دستی و یکنواختی را در ارتباط با زندگی فرزندتان موجب می‌شود را نخواهد داشت و بالاخره چنین فردی قرار است که بی انتظار باشد و بی ادعا.
اگر ادعا کند که من بهتر از توی پدر و مادرم و اگر انتظار داشته باشد که من این را اینجا و آنجا ، در حالی که مناسب نیست ببرید،یا انتظار داشته باشد که بچه ها با وی اینگونه یا آنگونه رفتاری داشته باشند .

یا مانند شما ، بچه ها با او رفتار کنند یا خودش را درچنین شرایط و موقعیتی قرار بدهد که مانند پدر و مادر ، با فرزندان شما رفتار کند،می تواند کاملاً مسئله ساز شود و به فرزندتان آسیب وارد شود.
بنابراین بی ادعا بودن و بی انتظار بودن چنین کمکی ،بسیار اهمیت دارد.

این مطالب نکات کلی هستند که به نظر،توجه به آن و آگاهی از آن،غالب اوقات می تواند پیشگیری کند و مانع این شود که ما،مسائل و مشکلات جدی در آینده پیدا کنیم.

شما قرار است همان گونه که در خانه ی خودتان،برای عزیزانتان جایی را به وجود می آورید و اتاقی را به او اختصاص می دهید،تختخوابی را می گیرید ،وسایلی را فراهم می کنید و برای آمدن او آماده می شوید،در مغزتان و در قلب و دلتان هم،باید یک چنین جایگاهی را تمام و کمال برای فرزندتان به وجود بیاورید.

شما در حقیقت باید همان گونه که با حلقه‌ای به عقد یکدیگر در آمده اید و نوعی ارتباطی را که تفکیک ناپذیر هست را موجب شدید،و آن را به صورت دایره ای در آوردید که پایین و بالایی ندارد،واقعاً فرزندتان را هم مانند نگینی بدانید که بر روی این حلقه قرار می گیرد و شما را با زیبایی و خوبی بیشتر و بهتری نزدیک و مرتبط می‌کند.

همچنین آنچه که اهمیت دارد این است که پدر و مادر کاملاً باید هر دو به گونه‌ای و تا حدودی شبیه و مانند،خواهان داشتن فرزند باشند و شرایط داشتن فرزند را داشته باشند

در غیراین صورت آهسته آهسته این تصور و توهم به وجود می‌آید که فرزند من است یا فرزند اوست و متاسفانه در بسیاری از مکالمات به جای اینکه سخن از فرزندمان داشته باشیم،سخن از فرزند من یا بچه های تو داریم .

که خود بیان چنین مطلبی،می تواند روی بچه ها تاثیر بد و منفی داشته باشد و برای خود ما هم بوی جدایی و برخی ازاوقات نامهربانی بدهد.

به یاد داشته باشیم:

ازدواج یک باید نیست و داشتن فرزند هم یک بایدنیست.

بر اساس اصول اخلاقی و انسانی استوار است که انسان باید ازدواج کند در غیر این صورت اصول اخلاقی و انسانی را زیر پا گذاشته و اگر ازدواج کرد که باید فرزند بیاورد،در غیر این صورت در این زمینه از یک اصول و حدودی تخلف کرده است.
به هیچ وجه چنین نیست،و بایدی در کار نیست حتی به نظر بسیاری از متخصصین،شاید بهتر هم نباشد مگر اینکه شما و هردوی شما آن را بهتر بدانید.

در نتیجه ما نمی توانیم صاحب فرزندی شویم اگر هر دوی ما،این کار را برای خودمان باید و یا برای خودمان بهتر ندانیم و شرایط داشتن فرزند را نداشته باشیم

مورد بسیار مهم این است که من و شما باید بدانیم که: داشتن کودک دارو و درمان نیست.کودک دوای هیچ دردی نیست.
متاسفانه بسیاری از اوقات وقتی که زن و شوهر مسائل و مشکلاتی پیدا می کنند یا آن زمانی که حوصله شان از خودشان و یا از یکدیگر سر میرود،یا آن زمانی که از بیرون،فشار را متوجه خودشان می بینند احتمالاً به این فکر می‌افتند که برای درمان چنین دردی،بهتر است که فرزندی بیاورند.

و برخی از اوقات بعد از این که مدت ها است که از داشتن یکی دو فرزندی که در گذشته آمده اند،گذشته (مثلا بعد از ۱۵ سال یا ۲۰ سال) فکر می کنند که از این طریق می توانند مسائل و مشکلات زندگی زناشویی خود را حل کنند،و در نتیجه به دنبال این هستند که فرزندی بیاورند تا شاید روابطشان بهتر شود.

غالب اوقات تنها اتفاقی که درکوتاه مدت ممکن است بیفتد،این است که اختلافات پنهان می شود و به صورت خیلی بدتری در جای دیگر سر باز میکند و بیرون می‌آید و متاسفانه مسائل و مشکلات تازه‌ای را موجب می‌شود.

متاسفانه برخی اوقات حتی افراد وقتی که به بیماری می رسند،یا مسائل و مشکلاتی پیدا می کنند،به آنها توصیه می‌شود که ازدواج کنند و یا صاحب فرزندی شوند!.

در صورتی که،خود این افراد که نتوانسته اند مسائلشان را حل کنند یا روابطشان را بهتر کنند حالا با آوردن فرزند دیگری یا موجود دیگری به زندگی شان،می‌توانند کاملاً تعادل نسبی برقرار شده را بر هم بزنند.

امید است که هرگز به یک چنین پیامی توجه نکنید که اگر بچه بیاورید،مشکلاتتان حل می شود یا اگر فرزند دوم یا سوم را آوردید و بعدی را هم بیاورید،مشکلات خودشان رفع می شوند یا عشق به وجود می آید،یا محبت تازه ایجاد می‌شود.

هیچ مطالعه و مشاهده ای چنین نظری را تایید نمی کند.

چون فکر رفتن و یا فکر جدایی به سرمان می زند و یا فکر افراد دیگر.
بنابراین فکر میکنیم با آوردن فرزند به نوعی خودمان را کنترل می‌کنیم.
و نوع دیگر آن این است که می خواهیم همسرمان را کنترل کنیم و احساس میکنیم تو از زندگی راضی نیست واو احتمالا فکر جدایی دارد و ممکن است که از این رابطه بیرون برود.
بنابراین فکر می‌کنیم که با آوردن فرزند،او را نگه میداریم.

خیلی از اوقات می بینید که او حوصله اش سر رفته یا بهانه می گیرد،یا فشاری متوجه او هست،بنابراین فکر می کنیم که بهتر است فرزندی بیاوریم.
برخی اوقات در گذشته ها می گفتند که این بچه نوعی میخ است که بر چادری کوبیده می‌شود و ای بسا در طوفان صحرا این چادر (خانه) را می توانیم محکم و مستحکم کنیم.

واقعیت این است که در دنیای امروز چنین میخی به جهت کوبیدن هیچ چادری،مورد استفاده قرار نمی گیرد و فرزندان ما کسی نیستند که نگهبان و پاسدار روابط ما و یا بهتر کردن آن و نگهدار خانه‌ای باشند که ما باید با عشق و محبت و آگاهی برای خودمان و عزیزانمان فراهم کنیم.

مورد دیگر وقتی است که من و شما به عنوان زن و شوهر،ممکن است فرزندی را نخواهیم،اما پدر و مادر و عزیزان و اطرافیان،ما را تحت فشار می‌گذارند حتی برخی از اوقات سخن این است که ما آرزوی دیدن بچه ها یا نوه ی خودمان را داریم و امید داریم که آنها را در آغوش بگیریم و یا ما در پایان و یا نزدیک به پایان زندگیمان،تنها امید و دلخوشی مان چنین و چنان است.

متاسفانه با وجودی که ما آماده نیستیم و مسائل ومشکلاتی داریم،تن به یک چنین کاری می دهیم و بعدا با مسائل و مشکلاتی روبرو می شویم و می توانیم به عزیزان و فرزندانمان هم،آسیب بسیاری وارد کنیم.

به یاد داشته باشیم:

تا وقتی که شرایط داشتن فرزند کاملاً فراهم نشود،و هر دو (زن و شوهر) با تمام وجودشان،آشکار و مشخص،اعلام نکردند که مایل به داشتن فرزند هستندو هر دو به این نتیجه نرسیده اید که شرایط داشتن فرزند را دارید ،داشتن فرزند و یا فکر آن،نه تنها نمی تواند خدمتی به ما باشد،بلکه می تواند خیانتی برای فرزندان ما باشد.

حالا با خواندن این مطلب می توانید به این سوال پاسخ دهید که آیا شما شرایط داشتن فرزند را دارید ؟

منبع:دکتر فرهنگ هلاکویی

---

 

---