چگونه خودمون رو دوست داشته باشیم و از خود لذت ببریم؟
بهتره نگاهمون و معیارهامون رو بررسی کنیم ، برای دوست داشتن خودمون
از نظر من ، چه موقع من دوست داشتنی وخواستنی میشم ؟
وقتی که هیچ نقصی و هیچ ایرادی نداشته باشم ، تا دیگه کسی نتونه به من ایرادی بگیره یا منو مسخره کنه.
وقتی که قهرمان جهان بشم ، که دیگه از همه نظر کامل و بی نقص باشم.
وقتی که مورد تایید دیگران باشم.
وقتی که همه دوسم داشته باشن.
وقتی که همه از من تعریف و تمجید کنن.
وقتی که هر جا میرم ، مورد تمجید و ستایش دیگران قرار بگیرم .
وقتی که دیگه هیچ اشتباهی نکنم .
وقتی که دیگه هیچ شکستی نخورم .
وقتی که همه کارهام ، کامل و بدون عیب و نقص باشن.
وقتی که هیچکس من رو طرد نکنه ، یا هیچکس از من بدش نیاد.
وقتی که دیگه هیچ وقت خودمو سرزنش نکنم.
وقتی که برطبق همه معیارها ، من آدم خوبی به نظر برسم .
وقتی که همه بفهمن من آدم خوبی هستم .
وقتی که هیچکس راجع به من فکر بد نکنه .
وقتی که همه از من راضی باشن.
وقتی که کارهای محیرالعقول بکنم و ذهن همه باز بمونه.
وقتی که تنها انسان کامل جهان باشم .
وقتی که همه از من عقب تر باشن .
وقتی که همه به نگاه تحسین و تایید من رو ببینن .
وقتی که هر کاری خواستم بتونم انجام بدم.
وقتی که یک موجود استثنایی و خاص به نظر برسم .
وقتی که یک آدم خارق العاده به نظر برسم .
وقتی که خود خدا من رو تایید کنه.
وقتی که هر کی منو می بینه ، از من خوشش بیاد .
وقتی که همه دخترهای زیبای دنیا از من خوششون بیاد ویا پسرهای جذاب دنیا ، دلشون بخواد با من دوست باشن
وقتی که همه ثروت جهان مال من باشه.
وقتی که بیشترین شهرت و معروفیتو من داشته باشم.
وقتی که محبوبترین انسان روی کره زمین من باشم .
وقتی که هر چیزی و کاری رو به سرعت یاد بگیرم از همه سریعتر.
وقتی که هیچکس در این جهان از من بهتر و بالاتر نباشه .
وقتی که به رضایت درونی برسم و ازخودم راضی بشم .
وقتی که بهترین هر چیز من در جهان باشم .
وقتی که ………..
به نظر شما ، تا وقتی هر آدمی این معیارها یا قسمتی از این معیارها رو داشته باشه اصلا می تونه خودش رو دوست داشته باشه ؟ مطمئنا نه ، ولی ما چرا به صورت آگاه و ناآگاه قسمتی از این انتظارات بیمارگونه و غیر واقعی و تخیلی رو داریم ؟
جز اینکه، اینها آرزوها و خواسته ها و احتیاجات ما در کودکی بوده که ارضا نشده ، بلکه سرکوب هم شده
به جای جهان و مردم در جملات بالا و همه کافیه خانواده رو بذاریم ، متوجه میشیم که اینها از کجا میان
مثلاً وقتی که همه جهان به من توجه کنند بشه ، وقتی که من مورد توجه مادرم باشم، که مادرم و خانوادم همه جهان من بودن در کودکی که اینطوری احساس کنم خوبم و خواستنی و دوست داشتنی هستم.
وقتی که این معیارهای غیر ممکن رو، برای دوست داشتنی بودن و خواستنی بودن خود داریم ،معلومه که هرگز احساس دوست داشتنی بودن نخواهیم کرد .
بلکه بیشتر مضطرب و خجالت زده میشیم و همواره احساس بد بودن و نخواستنی بودن می کنیم و چون هیچکس در جهان اینگونه نیست، فکر می کنیم هیچکس در این جهان دوست داشتنی و خواستنی نیست و خودمون و دیگران بد هستن و باید از خود و دیگران دوری کرد.
واقعیتش اینه که این معیارها و انتظارات بیمارگونه هستن و بد ، غلط ، خطرناک و مزخرف هستن.
کافیه معیارهامون و انتظاراتمون رو زیر سوال ببریم تا واقعا متوجه اینهمه بی‌رحمی که به خودمون و دیگران داشتیم بشیم.
| این مطالب راحتما بخوانید: |
کافیه جواب این سوال رو بنویسیم
چه اتفاقی بیوفته احساس می کنم خوبم و خواستنی و دوست داشتنی هستم ؟
۱
۲
۳
.
.
.
متوجه خیلی از نگاههای نامهربانه و بیمارگونه خود می شویم، که چگونه خودمون رو اسیر این انتظارات غلط و مزخرف کردیم ، چگونه به خودمون نگاه بد کردیم ، آزار دادیم و چگونه بی محبتی و بی توجهی کردیم به وجود نازنینمون .
حالا وقتشه که با خودمون دوست بشیم و انتظارمون از خودمون و دیگران رو صفر کنیم ، تا رابطه خوبی با خودمون و دیگران داشته باشیم ، تا دوست داشتن واقعی خود و دیگران و زندگی رو تجربه کنیم.
هرکس انتظار زیادی از خودش داشته باشه، ازدست خودش خشمگین وعصبانی میشه و درنهایت از خودش متنفر میشه.
آیا این انتظارات خودمون از خودمون همون انتظارات و خواسته هایی نیست که پدر و مادر و خانواده ازمون داشتن ؟ و حالا چون در مغز ماست و از درون احساس می کنیم ، خودمون از خودمون داریم ، در صورتی که واقعا انتظار غیر واقع بینانه اونهاست از مای کودک، برای اینکه از ما راضی بشن و به اصطلاح بچه خوبی بشیم براشون ،مارو فلج روانی کردن و کاری کردن ما دنیایی انتظار برای پذیرفتن خودمون و دیگران داشته باشیم و هیچ موقع از وجودمون لذت نبریم ، همیشه هر کار خوبی می کنیم احساس کنیم وظیفمونه و کاری نکردیم ، اگه یک کار کوچیک اشتباه کردیم کلی از دست خودمون یا دیگران خشمگین بشیم ، رابطمون رو با بهترین دوست جهان (خودمون) که می تونیم داشته باشیم خراب کنیم.
بهتر نیست یک بار دیگه معیارهامون و انتظاراتمون رو زیر سوال ببریم و واقع بینانه خودمون ، جهان و مردم رو ببینیم .
اگه اینطوری نگاه کنیم (که واقعیت هم همینه ) ،آرامش و امنیت حیرت انگیزی رو تجربه می کنیم، که یک عمر حسرتش رو می خوریم، که فکر می کنیم باید اون انتظارات احمقانه برآورده بشه بعد می تونیم به آرامش برسیم در صورتی که وقتی به خود دوستی برسیم به آرامش می رسیم .
انتظار از خود و دیگران = خشم و عصبانیت =اضطراب
| این مطالب راحتما بخوانید:
💡راهکارهای کاربردی و طلایی برای رفع ناامیدی 
💡آیا می خواهید از به تعویق انداختن کارهای روزمره خود خلاص شوید؟ |
